İkinci nesil bir K-pop hayranı olarak, yeni nesil idollerin ne kadar genç olduğunu fark etmemek zor. Bir şirket her yeni grubu duyurduğunda, kendimi her üyenin yaşını endişeyle beklerken buluyorum, genellikle ne kadar genç olduklarına şaşırıyorum. K-pop’taki nesil değişimi çok belirgin ve her çıkışta, bu yükselen yıldızların sektöre giderek daha genç yaşlarda girdiği daha da belirginleşiyor.
Örneğin, yaygın tartışmalara yol açan NewJeans’in çıkışını ele alalım. Kamuoyunun tepkisi yoğun oldu ve birçok kişi idolleri bu kadar genç yaşta çıkış yaptırmanın etik olup olmadığını sorguladı. “Neden bir çocuğu çıkış yaptırırsın?” ve “Çok gençler, bu yanlış görünüyor.” gibi yorumlar sosyal medyayı doldurdu. ILLIT çıkış yaptığında da benzer endişeler dile getirilmişti. Ancak bu trend K-pop endüstrisinde yeni değil. Sahnenin deneyimli ismi BoA’yı düşünün; 11 yaşındayken stajyer olarak SM Entertainment’a girdikten sonra, sadece 13 yaşındayken solo çıkışını yaptı.
Bu tür erken çıkışlar izole vakalar değil. SHINee’den Taemin spot ışıklarına çıktığında sadece 14 yaşındaydı, KARA’dan Jiyoung ve IVE’den Wonyoung da öyleydi, IZ*ONE ile de çıkış yapmıştı. Bu idoller genellikle eğitimlerine çok daha erken başlarlar, bazen çocukken, gençliğin normal deneyimlerine çok az yer bırakan zorlu ve oldukça rekabetçi bir ortama itilirler. Eğlence endüstrisi, bir idolün hayatının her yönünün, görünüşünden davranışına kadar, halkın gözü önünde incelendiği, çok sert olduğu bilinen bir sektördür. Bu da kritik bir soruyu gündeme getiriyor: Bu zorlu dünyaya giren idoller için neden minimum bir yaş sınırı yok? Hem seçmeler hem de çıkış için belirlenmiş minimum bir yaş, genç yetenekleri erken şöhretle birlikte gelen baskılardan koruyabilir.
Yaş sınırlamalarının olmaması, hayran kitlelerinin yaş demografisini düşündüğünüzde daha da endişe verici hale geliyor. Bazı durumlarda, hayranların ortalama yaşı otuzlu veya kırklı yaşlarda olabilir ki bu da idollerin kendi yaşlarının iki, hatta üç katıdır. Bu eşitsizlik, bu tür genç bireylerin çocukluklarını soyabilecekleri ve onları yıllarının çok ötesinde bir dünyaya maruz bırakabilecekleri bir ortamda çıkış yapmalarının uygunluğu hakkındaki tartışmaya başka bir katman daha ekliyor.
Güney Kore’de reşit olma yaşı 19’dur. Bu da şu soruyu akla getiriyor: Neden bu yaştan daha genç bireyler, kolayca güvensizlik yaratabilen ve çocukluğun kaygısız özünü yok edebilen K-pop endüstrisinin yoğun, yüksek baskıcı ortamına itiliyor? Elbette bazıları bu genç idollerin bu yolu seçtiğini söyleyebilir. Ama gerçekçi olalım: Bu kadar hassas bir yaşta, böylesine hayat değiştiren kararlar almak için ne kadar özerkliğe sahipler? Gerçek şu ki, bu çocukların çoğu, genellikle taahhütlerinin uzun vadeli etkilerini tam olarak anlamadan, ebeveynleri, eğitmenleri ve ajansları tarafından yoğun bir baskı altında seçimler yapıyor.
Ve odadaki fili unutmayalım: eğlence şirketlerinin kendileri. Bunlar, genellikle yıldızlarının refahı pahasına, bir sonraki büyük şeyi bulmaya lazer gibi odaklanmış, kâr odaklı makinelerdir. İdoller ne kadar gençse, yeni yüzler ve yeni trendlerle gelişen bir endüstride o kadar pazarlanabilir görünüyorlar. Ama ne pahasına? Kârın amansızca peşinden koşmak, bu genç yetenekleri şöhretin sert gerçeklerinden koruma ihtiyacını sıklıkla gölgede bırakır. Bu sadece onlara şarkı söylemeyi ve dans etmeyi öğretmekle ilgili değil; bunlar şekillendirilen genç hayatlar ve kötü yönetimin sonuçları ciddi olabilir, tükenmişliğe, ruh sağlığı sorunlarına ve hatta daha kötüsüne yol açabilir.
K-pop çıkışları için minimum yaş sınırı getirilmesi sadece bir öneri değil, bir zorunluluk olabilir. Böyle bir standart belirlemek, sektör için oyunun kurallarını değiştirecek, daha etik uygulamalar için bir emsal oluşturacak ve genç yıldızların çocukluklarından mahrum kalmamasını sağlayacaktır. Şirketleri yaklaşımlarını yeniden düşünmeye, idollerinin elde edecekleri anlık kârlardan ziyade uzun vadeli sağlık ve mutluluğuna öncelik vermeye zorlayacaktır.
Güney Koreli eğlence şirketlerinin idoller için minimum yaş sınırı koyduğu gün bir dönüm noktası olacak. Bu, genç yeteneklere spot ışıklarının altına atılmadan önce büyümeleri, öğrenmeleri ve gençliklerinin tadını çıkarmaları için alan verilen K-pop’ta yeni bir dönemin başlangıcı olabilir. Sonuçta, idolleri sadece paketlenip en yüksek teklifi verene satılacak ürünler olarak değil, öncelikle insanlar olarak düşünmeye başlamamızın zamanı gelmedi mi?
