Ağustos, dramatik yapımlarla dolu bir ay olacak gibi görünüyor. “Bad Memory Eraser”, “Love Next Door”, “Cinderella at 2AM” ve “No Gain No Love” gibi merakla beklenen dramaların prömiyerleriyle izleyiciler geniş bir hikaye dizisi, romantik ilişkiler ve duygusal iniş çıkışlarla karşılaşıyor. Ancak, bu yeni dramalar ne kadar heyecan verici olsa da, en çok kullanılan olay örgüsü araçlarından birini de beraberinde getiriyorlar: aşk üçgeni.
Dürüst olalım, aramızdan kaçı aşk üçgeni klişesinden gerçekten hoşlanıyor? Şahsen, ana çifte odaklanmayı engellediği için bunu rahatsız edici ve çoğu zaman gereksiz buluyorum. Bunun en iyi örneği, mega hit dizi “Queen of Tears”. Dizi genel olarak büyük bir başarı elde etmiş olsa da, Hong Hae In’in Yoon Eun Sung ile gerçek kocası Baek Hyun Woo’dan daha fazla ekran süresi aldığını hissettik. Dizi başlangıçta Hong Hae In’in ölümcül bir hastalıkla mücadelesine ve çiftin kırılgan ilişkilerini güçlendirme çabalarına odaklanıyordu. Ancak bölümler ilerledikçe odak noktası Eun Sung’un Hong Hae In’i geri kazanma ve şirketi ele geçirme girişimlerine kaydı. Bu değişim, Hong Hae In ve Baek Hyun Woo arasındaki ana ilişkiyi bir kenara itti ve bu hayal kırıklığı yarattı çünkü başlangıçta izleyicileri çeken şey aşk hikayeleriydi.
Dizinin final yapan bir diğer yeni dizisi “Serendipity’s Embrace” de aşk üçgeni tuzağına düştü. İkinci başrol Bang Jun Ho, dizinin çoğunu kendine acıyarak geçirdi. Kız arkadaşını hiçbir açıklama yapmadan terk edip yıllar sonra onu geri kazanmak için geri döndükten sonra başka ne beklenebilirdi ki? Karakteri genel hikayeye çok az şey kattı, Lee Hong Joo ilişkilerinden çoktan uzaklaşmışken ne bir kapanış ne de önemli bir gelişme sağladı. Rolü, aksi takdirde yumuşak bir anlatıya biraz drama katmak mıydı? Eğer öyleyse, drama ekleme rolü Kang Hu Young’un annesi tarafından kolayca yerine getirilebilirdi.
Bununla birlikte, iyi uygulandığında, aşk üçgenleri karakter gelişimine katkıda bulunabilir. Örneğin, “She Was Pretty” dizisini ele alalım. Bu dizide, Kim Shin Hyuk, Kim Hye Jin’e olan duygularını ifade etti, ancak onun karşılık vermediğini fark ederek, duygularını agresif bir şekilde bastırmamayı seçti. Bunun yerine, onun alanına saygı gösterdi ve dostça bir ilişki sürdürdü. Benzer şekilde, “Hometown Cha Cha Cha”da, Ji Sung Hyun, Yoon Hye Jin ile sınırlarını asla aşmadı. Yoon Hye Jin ve Hong Du Shik’in aşık olduğunu anladığında, zarif bir şekilde geri çekildi, Yoon Hye Jin ile olan arkadaşlığını bozmadı ve hatta Hong Du Shik ile bir arkadaşlık kurdu.
Ancak çoğu zaman, ikinci başrol oyuncusu ana karakterin kalbini ne zaman gerçekten kazanır? Cevap neredeyse hiç. Öyleyse, onları hikayeye dahil etmenin amacı nedir? Tek başardığı şey, izleyicileri ikinci başrol oyuncusu sendromunun kötü bir örneğiyle baş başa bırakmak gibi görünüyor; kaybetmeye mahkûm olduklarını bilmenize rağmen, zayıf olanı desteklemekten kendinizi alamıyorsunuz. Elbette, bir aşk üçgeni gibi yorgun bir klişeye başvurmadan dramatik gerilimi artırmanın başka, daha yaratıcı yolları vardır, değil mi?
Peki, aşk üçgenleri aşırı mı kullanılıyor? Kesinlikle. Bazen ana karakterin gerçekte kimi sevdiğini keşfetmesine yardımcı olabilseler de, çoğu zaman gereksizdirler ve zorlama hissettirebilirler. Bir aşk üçgeni bir aşk karesine dönüştüğünde ve gereksiz karmaşıklığın bir katmanını daha eklediğinde daha da sinir bozucu olur.
